ﮔوﯾﺎ ﻧه آﻧﻘدر زﻣﺎن ﭘﺷت ﺳر ﺷده،ﮐه ﻣن -دﺧﺗر -ﺧردﺳﺎل- ﺑه آﺳﺗﺎﻧه ﻣدرﺳه ﻣرﮐزی ﻣوﺳﯾﻘﯽ (ﺳﻧﺗرال ﺳﮑول) ﮔﺎم ﺑرداﺷﺗم و ھﺷت ﺳﺎل ﺗﺣﺻﯾل در آﻧﺟﺎ و ﺑﻌد از آن ھﻔت ﺳﺎل دﯾﮕر در داﻧﺷﮕﺎه ﻣوﺳﯾﻘﯽ، ﯾﻌﻧﯽ ﮐﻧﺳرواﺗوار ﻣﺳـﮑو ﺑه ﻧﺎم ﭼﺎﯾﮑوﻓﺳﮑﯽ، دوران آﻣوزﺷﯽ ﻣرا رﻗم زد. اﻣﺎ ﺑﺎ ﮔذﺷت زﻣﺎن ﺑﺧش ﻣﮭﻣﺗر ،ھﻣﺎﻧﺎ -درک ﻣﻌﺎﻧﯽ آن ﺳـﺎﻟﮭﺎی ﺗﻌﻠﯾم و ﺗرﺑﯾـت اﺳﺗﺎدان-ﮔﺳـﺗرده ﺗر و ﻋﻣﯾق ﺗر ﻣﯽ ﺷود و ﻧﯾـروی ﺳﺎزﻧده ﺑﻧﯾﺎدی،ﮐه ﻣﺎ ،اھل ﻣوﺳﯾـﻘﯽ را ﺷﮑل داد ،در ﻋﻣل اداﻣه دارد و در ھﻣه ﺣﺎل ﺑه طرز ﻧﺎﻣﺣﺳوس ﺣﺿور ﭘﯾدا ﮐرده . اﯾن ﻧﯾروی ﺳﺎزﻧده در ﭘﯾوﻧد ﺑﺎ ﺗرﺑﯾت واﻟدﯾن و ﻓطرت ﻋﺟﯾن ﺷده ، ﺧوﺷﺑﺧﺗﯽ ﻣوﺳﯾﻘﯾدان ﺷدن را ﻣﺷﺧص ﮐرد.ﻓﮑر ﻣﯾﮑـﻧم، ﻧﯾـروی ﺳﺎزﻧده و اﺛر ﻓﯾض و ﺑرﮐـت آن را ھـﻣه آﻧﮭـﺎﯾﯽ ،ﮐه اﯾن ﻣﮑـﺗب را ﮔـذراﻧده اﻧد، اﺣـﺳﺎس ﮐرده اﻧد. آن اﺛرات ﭘر ﻓﯾض در ﺣل ﺑﺳﯾﺎری از ﻣﺳﺎﺋل و در اﻧﺗﺧﺎب ﺣرﻓه ای، ﺣﺗﯽ دراﻧﺗﺧﺎب و ﺗﺻﻣﯾﻣﺎت ﺣﯾﺎﺗﯽ ﻣﺣﺳوس اﺳت.
ﺑﺎ اﯾن حال، در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﺗـﺣﺻﯾل ﺑر ﺣﺳـب ﺑروز ﻧﯾـﺳت اﻧﮕﺎری (Nehilism) ﺟـواﻧﯽ ،ما ﺷﺎﮔردان، از ﻣﮑﺗب ﻣوﺳـﯾﻘﯽ ﺧوﯾش اﻧﺗﻘﺎد ﻣﯽﮐردﯾم .ﺟواﻧﯽ دوره ﺧودﭘﺳـﻧدی ﻣﺎ ﺑود. ﺣﺎل ﺑﺎ اﻧـدوﺧﺗن ﺗﺟﺎرب و آﺷـﻧﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﮑﺎﺗب ﮔوﻧﺎﮔون آﻣوزش ﻣوﺳﯾﻘﯽ درﻣﯾﺎﺑم، ﮐه آن ﻧظﺎم آﻣوزﺷﯽ ﺣﯾرت اﻧﮕﯾز ،ﮐه ﺑﭼه ھﺎی ﺑﺎ اﺳﺗﻌداد و ﺑه ﻣﻌﻧﺎی ﺣﻘﯾﻘﯽ اﯾن ﮐﻠﻣه ﻣوﺳﯾﻘﯾداﻧﺎن ﺑﺎ ﻣﻌرﻓت را ﭘرورش داد، در واﻗﻊ در ﺑرﻧﺎﻣه رﯾزی ﺗﮑرار ﻧﺷـدﻧﯽ ﺑود و در اﺟرای اﯾن ﺑرﻧﺎﻣه ﺑﯽ ﻧظیر.
...ﺗﺻﺎوﯾر زﻧده ﭘﯾش ﭼﺷﻣﺎن ﻣﯾﮕذرﻧد و ﻣﻌﺎﻧﯽ ﺧـﺎطرات ﺑﺎ ﮔذﺷت زﻣـﺎن ، روز ﺑه روز روﺷن ﺗر ﻣﯾﺷوﻧد...ﺧﺎطرات درﺑﺎره ﺳﻧـﺗرال ﺳﮑول را ،آﻧﺎھﯾﺗﺎ ﺳوﻣﺑﺎﺗﯾﺎن، «ﺟﺷﻧﯽ ﮐه ھﻣﯾﺷه ﺑﺎ ﺗوﺳت» ﻧﺎﻣﯾده اﻧد. در ﺑﺎره ﻣﻼﻗﺎت ﺧوﯾش ﺑﺎ ﻣدرﺳه ﻣرﮐزی ﻣوﺳﯾﻘﯽ، ﺑﺎ ﺳـﺧﻧﺎن ارﻧﺳت ھﻣﯾﻧﮕوی ( E. Hemingway- A moveable Feast )همانند ﻣﻌﻠم ﻋزﯾزم ﻋرض ﻣﯾﻧﻣﺎﯾم: « ﺟﺷﻧﯽ ﮐه ھﻣﯾﺷه ﺑﺎ ﺗوﺳت ».
اﺳﺎﺗﯾد ﻣـﺟرب و ﻓراﻣوش ﻧﺷـدﻧﯽ ﺗـﺎﻣـﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﻣﺎﻧواﯾﻠﺳﮑﺎﯾﺎ و آﻧﺎھﯾﺗﺎ ﺳوﻣﺑﺎﺗﯾﺎن (Anaida Stepanova Sumbatian)...
ﻣﺎرﯾﺎ آﻧـدروا ( Maria Andreeva ) و ﯾﻠﻧﺎ ﮐﻧروا (Elena Konorova)، ﮐه درﺳـﮭﺎی ﺷـﺎﯾﺎن ﺗـﺣﺳﯾن: -آواز، درس ریتمیک (Music through movement) و ﮐرُ - اﻧـﺟﺎم ﻣﯽدادﻧد . رھـﺑر ﮐرُ در ﮐﻼﺳﮭﺎی ﺑﺎﻻﺗر اﺳﺗـﺎد اوﻻﻧف (Ulanov)، ﮐه ﺣﺗـﯽ ﻧﻔـس ﺣرﻓه ای آوازﺧواﻧﯽ را ﺑه ﻣﺎ آﻣوﺧت ... اﯾن درﺳﮭﺎ، ﺗﻣـﺎس زﻧده ﺑﺎ ﻣوﺳﯾـﻘﯽ و ھﻣﺳـﺎﻻن ﺧوﯾـش، ﻣﺎ ﻣوﺳـﯾﻘﯽ ﻧوازان ﺧردﺳـﺎل را ﺑﺎ ﻧﯾرو و اﻧـﮕـﯾزه ﻣﺛـﺑت ﺗـﺣرﯾﮏ ﻣـﯾﮑرد و اﻓزون ﺑر آن در درﺳﮭﺎی رﯾﺗﻣﯾﮏ ﻣﯾﺷد اﺣﯾﺎﻧﺎ ﺟﮭﯾد و دوﯾد، ﮐه ﺑرای ﺑﭼه ھﺎ ﺑﺳﯾﺎر ﻣﮭم ﺑود، ﺑه وﯾژه ﺑرای آﻧﮭﺎﯾﯽ ﮐه دور از ﮐﺎﻧون ﺧﺎﻧواده در ﺷﺑﺎﻧه روزی زﻧدﮔﯽ داﺷﺗﻧد...
ﻟو ﮐﺎﻟوژﺳﮑﯽ Lev Kalujskiy)، ﻣﺎرﯾﻧﺎ رﯾﺑﻧﯾﮑوا Marina Ribnikova) و ﯾﻠﻧﺎ آﺑﯾزوا (Elena Abizova)، درﺳﮭﺎی ﺗﺋوری را ﺑﺎ آب و ﺗﺎب، ﺑه طور اﺣﺳﻧت ﺗدرﯾس ﮐردﻧد، ﺗﺎ ﻣﺎ ﻣوﺳﯾﻘﯽ ﻧوازان ﺟوان، ﻣﻌرﻓت ﺑـﯾﺎﻣوزﯾم و ﺷـﮑل
ﺑﮕﯾرﯾم.ﻣﺎ درﺳﮭﺎی اﺳﺗﺎد ﻧﯾﮑﻼی ﺳﻣﯾوﻧوﯾﭻ (Nikolai Semionovich) را ﺧﯾﻠﯽ دوﺳت داﺷﺗﯾم و ھﻣﯾﺷه ﺑﺎ ﺷوق و ذوق ﻣﻧـﺗظر ﺑودﯾم. درﺳـﮭﺎی اﯾﺷﺎن و ﭘس از آن اﯾرﯾـﻧﺎ ﭘﺎوﻟوﻧﺎ ( Irina Pavlovna)، ﺑه ﺑﺳـﯾﺎری از (ﺟـﻣﻠه ﺑه ﻣن) ﮐﻣﮏ ﮐرد، ﺗﺎ ﻓن رﯾﺎﺿﯽ را ﺻﺎدﻗﺎﻧه دوﺳت ﺑدارﯾم . ﺳوﯾﺗﻼﻧﺎ ﻣﯾﺧﺎﯾﻠوﻧﺎ ( Svetlana Mihailovna) ﺳرور ﮐﻼس و ﻣﺳﺋول اﺟرای ﻗواﻧﯾن ﺗﺣﺻﯾﻠﯽ و اﺧﻼﻗﯽ در ﮐﻼس و دوﺳت ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑرای ھﻣه ﻣﺎ ﺷﺎﮔرداﻧش.و ھﻣه آﻣوزﮔﺎران ﺷﺎﯾﺳﺗﮥ ﻣﺎ...
در اوان ﺑﭼﮕﯽ در ﻣﯾﮭن ﺑه ﺗﻌرﯾف و ﺗوﺻﯾف آﻣوزﮔﺎران ( به ﻣﺣض وارد ﺷدن ﺑه ﺳﻧﺗرال ﺳﮑول ﻓﮭﻣﯾدم ،ﺗﻌرﯾف ھﺎ ﺑﯽ اﺳﺎس ﺑود) و ﺑه ﻣﺣﺑت ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺎدر ﺧو ﮔرﻓﺗه، در ﻣﺳﮑو ﻣن در ﻣﺣﯾط ﺗﻣﺎﻣﺎ ﺑﯾﮕﺎﻧه اﻓﺗﺎدم: ﻣﮑﺗب ﺑﺳﯾـﺎر ﻗوی، رﻗﺎﺑت در ﺳطﺢ ﻋﺎﻟﯽ، آﻣوزﺷﮕﺎه ﺷﺑﺎﻧه روزی... در ﭼﻧﯾن دوره ﺗﺣـوﻻت ﺑزرگ اﻧﺳﺎن دﻟﺳوز و ﺑﺎ ﻧزاﮐت ﺗـﺎﻣـﺎرا دﯾﻣـﯾﺗرﯾوﻧﺎ در آن ﻟﺣظـﺎت ﻣرا درک و دﺳﺗـﮕﯾری ﮐرد. درﺳـﮭﺎی ﻣﺎ ﺑﺎ آﻣـوزش ﺑرﻧﺎﻣه اﺟراﯾﯽ ﻣﺣـدود ﻧﻣﯽ ﺷد :در آﻧﮭﺎ ﻣﻌﺎﺷرت اﻧﺳﺎﻧﯽ و ﻣواظﺑت ﺳﮭم زﯾﺎدی داﺷت.
ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﺷﺎﮔرد ﻧوازﻧده و ﭘروﻓﺳور ﺑزرگ ﭘﯾﺎﻧو اُﺑُرﯾن ( L.N. Oborin) ﺑود. از ﺷﺧﺻﯾت اﺳﺗﺎد ﺧوﯾش،ھﻣﭼﻧﯾن از ﭘرﻓﺳور و ﭘﯾـﺎﻧﯾﺳت ﺑزرگ اﯾﮕوﻣﻧف (K.N. Igumnov ) ﺑﺎ اﺣﺗـرام ﺻﻣـﯾﻣﺎﻧه و دﯾد ﯾﮏ ﻣوﺳﯾﻘـﯾدان ﺑﺎ ﻓراﺳت ﺑﺳﯾﺎر ﺣﮑﺎﯾت ﻣﯾﮑرد .ﺑرای ﻣﺎ اﯾن ﺧﺎطرات ﺑﺳﯾﺎر ﻣﮭم ﺑود.
ﯾﺎد دارم ﮐه در ﺳﺎﻟﮭﺎی ﻧﺧﺳت ﺑﺎ اﻓراط ﺑﭼه ﮔﺎﻧه داﯾﻣﺎ ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ را اذﯾت ﻣﯽ ﮐردم. اﯾن ﻣوﺿوﻋﺎﺗﯽ ﺑود ﭘر از ﺷﺑﮭه و ﻏرور: ﺑرای ﭼه ﺑﺎﯾد ﭘﯾﺎﻧو ﻧواﺧت در ﺣﺎﻟﯽ ﮐه ، رﯾﺧﺗر ،ﮔﯾﻠﻠس ، ھورووﯾﺗـز و دﯾﮕر ﻧوازﻧدﮔﺎن ﺑـزرگ ھﺳﺗﻧد...
ﻧﻣﯽ داﻧم ﮐداﻣﯾﮏ از آﻣوزﮔﺎران اﻧﻘدر ﻧﺎز و ﻧوز ﺷﺎﮔرد ﺧردﺳﺎل را ﻣﯽ ﺗواﻧﺳت ﺗﺣﻣل ﮐﻧد وﻟﯽ ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﺑﺎ ﭘـﺎﯾداری آﻧﮭﺎ را ﻣﮭﺎر ﻣـﯽﮐرد. او ﺳﻧﮕر ﻣﺧـﺎﻟﻔت و ﻣﺣﺎﻓظـت را درﺳت راه اﻧدازی ﮐرد و ھﻣﯾـﺷه ﮐوﺷـش ﻣﯽ ﮐرد ﺗﺎ ﺑه ﺟواﻧب ﻣﺛﺑت ﮐﺎر ﺗوﺟه ﻣرا ﻣﻌطوف ﻧﻣﺎﯾد و ﺑﺎ اﯾﺳﺗﺎدﮔﯽ ﺑﺳﯾﺎر ﻋﺟﯾب ﺗﻔﮭﯾم ﻣﯽ ﮐرد، ﮐه اﯾن اﻧدﯾﺷه ها، ﺗﺎ ﭼه اﻧدازه ﻣُﺿر هستند.
ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ در ﮐﺎر آﻣوزﮔﺎری ﺧوﯾش ﺑﺎ ھر ﯾﮏ از داﻧش آﻣوزان ،ﺑه ﺻﻔﺎت ﻣﻔﯾد و ﺧﻼق او ﺗﮑﯾه ﻣﯽ ﮐرد واین روند همیشه عینی بود. ما همیشه این توجه پُرﻣﮭر و ﺻﺎدﻗﺎﻧه او را اﺣﺳﺎس ﻣﯽ ﮐردﯾم. ﻋﻣوﻣﺎً در ﯾﺎد ﻧدار،ﮐه ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﻧﺳﺑت ﺑه ﺷﺎﮔردان و ﯾﺎ اﺷﺧﺎص دﯾﮕر ﺑداﻧدﯾﺷﯽ اظﮭﺎر ﮐرده ﺑﺎﺷد . در ﺧﺎطر ﻧدارم ﮐه او ﺑﺎ ﺳﺧن ﺑﯽ ﺟﺎ ﯾﺎ طﺑﻊ ﻧﺎﺧوش ﺷﺎﮔرد را آزرده ﯾﺎ رﻧﺟﺎﻧﯾده ﺑﺎﺷد، ﺣﺗﯽ در دوره ھﺎی ﺑﺳﯾﺎر ﺳﺧت زﻧدﮔﯽ ﺧوﯾش.
او ﺑه طور ﮐم ﺳﺎﺑﻘه داﯾﻣاً منظم ، آرام و ﺑﯽ رﯾﺎ ﺑود.
ﺣﺎل در ﺟواﻣﻊ ﮔوﻧﺎﮔون دﻧﯾﺎ ﮐﺎر ﮐرده ، ﻧظﺎم ھﺎی ﻣﺧﺗﻠف را ﺑﺎ ﭼﺷم ﺧوﯾش دﯾده ام، ﺑﺎ اﺣﺗرام و ﺗﺣﺳﯾن ﻣﻼﻗﺎت ﺧوﯾش ﺑﺎ اﺳﺗﺎداﻧم را ﺑه ﺧﺎطر ﻣﯽ آورم.
ﺑﭼه ھﺎی ﺧردﺳﺎل ﮐه در ﺷﺑﺎﻧه روزی زﻧدﮔﯽ ﻣﯾﮑردﻧد، ﮐﻣﺗر ﻣﻧﺗظر ﻧوﺑت درس ﺧود در ﮐﻼس ﻣﯽ ﺷدﻧد. ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗروﻧﺎ ﻧﮕﺎه ھﺎی ﺧﺳﺗه ﻣﺎ ﭘس از درﺳﮭﺎ را دﯾده، ھﻣه را ﺑرای ﺻرف ﻧﺎھﺎر ﺑه ﺑوﻓه ﻣﯽ ﻓرﺳﺗﺎد و او اﯾن ﮐﺎر را ﺑﺳﯾﺎر طﺑﯾﻌﯽ و از ﺻدق دل اﻧﺟﺎم ﻣﯾداد .ﺑﻌد از آن درس ﺑرﮔزار ﻣﯽ ﺷد.
ﮔﺎھﯽ ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﻣرا ﺑرای درس ﺑه ﺧﺎﻧه اش دﻋوت ﻣﯽﮐرد. ﻣﻧزل اﯾﺷﺎن در ﭼﻧد ﻗدﻣﯽ از ﻣﺣل زﯾﺳت ﻣﺎ در ﺷﺑﺎﻧه روزی ، در ﮐوﭼﮥ ﮔراﻧوﻓﺳﮑﯽ (Granovsky) واﻗﻊ ﺑود. اﯾن درﺳﮭﺎ ﺻﺑﺣﮭﺎ ﺑرﮔزار ﻣﯽﺷد. ﻣن آن زﻣـﺎن ﮐودک ﺑودم . ھﻣه ﻣﺧﺎﻟﻔت ﻣرا ﺑرای ﺻـرف ﻏذا رد ﮐرده، ﻣﻌﻠﻣم ﺣﺗﻣﺎ ﺑﺎ ﻣن ﺻـﺑﺣﺎﻧه ﻣﯾل ﻣﯽ ﮐردﻧد.
اﮐﺛر وﻗت ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎروﯾﭻ اَسلامازیان (Sergei Zaharovich Aslamazian) ، همسر اﯾﺷﺎن و ﻣوﺳﯾﻘﯽ ﻧواز ﺑﯽ ھﻣﺗﺎ ،ﺣﺿور ﭘﯾدا ﻣﯽ ﮐرد. ﮔﺎھﯽ ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎروﯾﭻ اﺳﻼﻣﺎزﯾﺎن در درﺳﮭﺎ ﻧﯾز، ﺑه ﻋﻧوان ﺷﻧوﻧده ﺷرﮐت داﺷت. ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ آﻧﮭﺎ ھﻣﯾﺷه ﺑرای ﻣن ﺟﺎﻟب و آﻣوزﻧده ﺑود. ﻣن دﺳﺗﮕﯾری آﻧﮭﺎ را اﺣﺳﺎس ﻣﯽ ﮐردم و در ﺧور ﺗﻌرﯾف آﻧﺎن ﺷدن ، ﺑراﯾم اﻟﮭﺎم ﺑﺧش ﺑود.
ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾﻧوا و ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎروﯾﭻ در ﻣﻌﺎﺷرت ﺑﯽ ﻧﮭﺎﯾت طﺑﯾﻌﯽ و ﺑﺳﯾﺎر ﺑﺎ ظراﻓت ﺑودﻧد و ﻧﺳﺑت ﺑه ھر ﮐﺳﯽ-ﺧـواه ﺧٌرد و ﺧـواه ﺑـزرگ- در ﻣﺟﻣوع ﺑه ھﻣه ﮐـس و ھر ﻣـﺷﻐﻠه ﺑﺎ ﮐﻣﺎل اﺣـﺗرام ﻣﻧﺎﺳﺑت ﻣﯽﮐردﻧد. ﻣﺎ ھﻣﯾﺷه درﺳﮭﺎی ﺑﭼه ھﺎی دﯾﮕر را ﮔـوش ﻣﯽ ﮐردﯾم. ﻣن در ﯾﺎد ﻧدارم، ﮐه در ﻟﺣن ﮔﻔﺗﺎر ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣـﯾﺗرﯾوﻧﺎ اﺣﺳﺎس ﺑرﺗری ﻧﺳﺑت ﺑه ﺷﺎﮔرد ﺻدا داده ﺑﺎﺷد ، ھر ﭼﻧد او ھﻧوز « ﻣﺎده ﺗﻣﺎﻣﺎً ﺧﺎم» ﻣﺣﺳوب ﻣﯽ ﺷد...
اﻣﺎ اﻣروز ﻓﺷﺎر ﻧﺎﮔﮭﺎن ﺣﯾﺛﯾت آﻣوزﮔﺎر ،ﺑﯽ اﺣﺗراﻣﯽ ﺑه ﺷﺧﺻﯾت ھﻧوز رﺷد ﻧﮑرده ﺷﺎﮔرد و دﯾﮕر «ﺿرﺑه ھﺎ ﺑه ھدف » از آموزگار «ﻏﺎﻟب» ﮔﺎھﯽ دﯾده ﺷده اﺳت ...وﻟﯽ آﻧﮭﺎ روح ﺑﺳﯾﺎر ﻧﺟﯾﺑﯽ داﺷﺗﻧد و رﻓﺗﺎر ﺻﺎف ﺑراﯾﺷﺎن طﺑﯾﻌﯽ ﺑود ھﻣﺎﻧﻧد اﯾﻧﮑه ﻧﻔس ﮐﺷﯾدن ﺑرای اﻧﺳﺎن ﺣﯾﺎﺗﯽ اﺳت . ﻣﻠﯾت، دﯾن و ﻣذھب، ﻣﻧﺳوﺑﯾت ﺑه طﺑﻘﺎت اﺟﺗﻣﺎﻋﯽ و دﯾﮕر ﺻﻔﺎت در ﻣﻌﺎﺷرت آﻧﮭﺎ ﺗﺎﺛﯾری ﻧداﺷت.
ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ و ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎروﯾﭻ ﺗوﺟه ﺻﻣﯾﻣﯽ ﺑه ھر ﺷﺧص داﺷﺗﻧد.
ﺑﺎری ﺑه ﺷﮭر دوﺷﻧﺑه روﺳﺗروﭘووﯾﭻ (Mstislav Rostropovich)، ﻧوازﻧده ﺑزرگ وﯾﻠﻧﺳل ﺗﺷرﯾف آورده ﺑودﻧد. اﯾن ﺳﻔر در زﻣﺎﻧﯽ اﻧﺟﺎم ﺷد ﮐه در ﺷﮭرھﺎی ﻣﺳﮑو ،ﻟﻧﯾﻧﮕراد و دﯾﮕر ﻣﻧﺎطق ﻣرﮐز ﺑراﯾش درﯾﺎﻓت ﺗﺎﻻر ﮐﻧﺳرت ﺑه دﺷواری ﻣﯾﺳر ﻣﯽ ﺷد.
ﻣﺎدر ﻣن، ﮐه از دوﺳﺗداران ﻣوﺳﯾﻘﯽ ﮐﻼﺳﯾﮏ و از دﻟﺑﺳﺗﮕﺎن آن ﺑود، ﭘس از ﺗﻣﺎﺷﺎی ﺑرﻧﺎﻣه ﮐﻧﺳرت روﺳﺗروﭘووﯾﭻ ، روز دﯾﮕر ﺑرای ﺻرف ﻧﺎھﺎر ﺧود ﻧوازﻧده ،ھﻣﻧواز او ،ددوھﯾن (A. A. Deduhin) و ھﻧرﭘﯾﺷه ﺗﺋﺎﺗر ﺑﻧﺎم ﻣﺎﯾﺎﮐوﻓﺳﮑﯽ (Mayakovsky) وﻟﭼﮑفُ (Volchkov) ﺑﺎ ﺧﺎﻧواده ﺷﺎن را ﺑﮫ ﻣﮭﻣﺎﻧﯽ دﻋوت ﻣﯽ ﮐﻧد. آن زﻣﺎن ﻣن در ﻣﺳﮑو در ﻣﯾﺎﻧه ﺳﺎل ﺗﺣﺻﯾﻠﯽ ﺑودم.
ﻣﺎدر از ﺻﻣﯾﻣﯾت ﺷﺧﺻﯾت روﺳﺗروﭘووﯾﭻ ﺑﺳﯾﺎر ﻣﺗﺎﺛر ﺷده ﺑود و ﺑﺎرھﺎ اﯾن ﺳﺧﻧﺎن او را ﺑه ﯾﺎد ﻣﯽ: آورد:" من اﯾﻣﺎن ﺑه ﺧدا دارم و در ھﻣه ﺟﺎ از ﺻﻣﯾم ﻗﻠب ﺑرﻧﺎﻣه اﺟرا ﻣﯾﮑﻧم. ﭼه در روﺳﺗﺎی دور اﻓﺗﺎده ﭘﺎﻣﯾر(ﺑداﺧﺷﺎن) و ﭼه در ﮐﺎرﻧﮕﯽ ھﺎل و داﯾﻣﺎ در ﯾﺎد دارم،ﮐه از ﺻﻔر ﺷروع ﮐرده ام..."
آن ﺳﺎﻟﮭﺎ اﮐﺛرﯾت از ارﺗﺑﺎط و ﻣﻌﺎﺷرت ﺑﺎ روﺳﺗروﭘووﯾﭻ دوری ﻣﯽﮔزﯾدﻧد. و ﺑرﺧﯽ از داﻧش آﻣوزان رﺷﺗه وﯾﻠﻧﺳل در ﮐﻧﺳرواﺗوار ﻣﺳﮑو روﺳﺗروﭘووﯾﭻ را ﺑه ﺳﺧﺗﯽ ﻣﺣﮑوم ﻣﯾﮑردﻧد. در ﺣﺎﻟﯾﮑه آﻧﮭﺎ ﺷﺎﯾد ھﯾﭻ او را ﻧدﯾده و ﺑﺎ او آﺷﻧﺎ ﻧﺑوده اﻧد .اﻓﮑﺎر ﻋﻣوﻣﯽ ﺣﻘﯾراﻧه ﺑﺎ طراﺣﯽ دﻗﯾق و ھدﻓﻣﻧد رواج داده ﻣﯽ ﺷد.
ﻣﺎدر در ﯾﮑﯽ از ﻣﻼﻗﺎت ھﺎی ﺧوﯾش ﺑﺎ ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ از اﺟرای روﺳﺗروﭘووﯾﭻ ﺳﺧن در ﻣﯾﺎن آورد. آن زﻣﺎن ﺧﺎﻧواده ﻣﺎ روزھﺎی ﺳﺧﺗﯽ را ﭘﺷت ﺳر ﻣﯽ ﮔذاﺷت و ﺻﺣﺑت دور و دراز و ﭘـﺎﯾدار و ﭘر از ﺗﺣﺳﯾن آﻧﮭﺎ ﻧﺳﺑت ﺑه
ﻧﺑوغ روﺳﺗروﭘووﯾﭻ ﮐه ﻏﯾر ﻋﺎدی ﺑرای آن زﻣـﺎن در ﮐﺷور ﻣﺎ ﺑوده، ھﻣﭼون ﻧﻣوﻧه اﻧﺳﺎﻧﯾت و زﻧدﮔﺎﻧﯽ ﭘﺎک، در ﯾﺎدم روﺷن و ﺗﺎزه ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧده اﺳت.
زﻣﺎن ﺗﺣﺻﯾل در ﮐﻧﺳرواﺗوار، داﻧﺷﺟوﯾﯽ ﻧه آﻧﻘدر آﺷﻧﺎ از رﺷﺗه وﯾﻠﻧﺳل ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧواھش ﺑه ﻣن ﻣراﺟﻌه کرد. او ﺑرای ﺷرﮐت در آزﻣون وﯾﻠﻧﺳل ﺳﻔر داﺷت و ﺷﻧﯾده ﺑود ﮐه ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ دارای وﯾﻠﻧﺳل ھﺎی ﻧﺎدری اﺳت. ﺳﺎزی ﮐه او ﻣﯾﺧواﺳت، در ﻣﺣﺎﻓظت دوﻟت ﺑود. اﯾن داﻧﺷﺟو درﺧواﺳت وﯾﻠﻧﺳل را ﭼﻧد ﺑﺎر ﺑراﯾم ﺗﮑرار ﮐرد. ﻣن ﺑه ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ و ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ زﻧﮓ زدم و وﺿﻌﯾت داﻧﺷﺟو را ﺷرح دادم. ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ درک کرد، ﮐه ﻣن او را ﻧه اﻧﻘدر ﺧوب ﻣﯽ ﺷﻧﺎﺳم و ﺑرای اﯾﺷﺎن اﯾن داﻧﺷﺟو اﺻﻼ ﻧﺎآﺷﻧﺎ بود. ﺑﺎ اﯾن ھﻣه او راﺿﯽ ﺷد ﺑه آن داﻧﺷﺟوی ﺑﺎ اﺳﺗﻌداد ﮐﻣﮏ ﮐﻧد و ﻗرار ﻣﻼﻗﺎت ﮔذاﺷت .داﻧﺷﺟو وﯾﻠﻧﺳل را درﯾﺎﻓت ﮐرد.
ﻣدﺗﯽ ﺑﻌد ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ ﺑه ﻣن ﮔﻔﺗﻧد، ﮐه آن داﻧﺷﺟو دﯾﮕر از ﺧود ﺧﺑر ﻧﻣﯽ دھد و زﻧﮓ ھم ﻧﻣﯽزﻧد. ﺑﻌد از آن ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ ﺑه ﻣن از اﯾن ﺻﺣﺑت ﯾﺎد ﻧﯾﺎورد. ﭘس از ﻣدت طوﻻﻧﯽ ﻣن ﻣﺟﺑور ﺷدم، ﮐه آن داﻧﺷﺟو را ﺟﺳﺗﺟو ﻧﻣﺎﯾم و وﯾﻠﻧﺳل ﺑه ﺻﺎﺣﺑش ﺑرﮔرداﻧده ﺷد.
آﻣﺎده ﺑودن ﺑرای ﮐﻣﮏ و دﺳﺗﮕﯾری در اﯾن ﺣد در آن زﻣﺎن، رﺧدادی ﻧﺎدر ﺑود ﭼه ﺑرﺳد ﺑه ﻣﻧﺎﺳﺑﺎت دوران ﻣﺎ.
ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ و ﺳرﮔﺋﯽ زاﺧﺎرووﯾﭻ ھﯾﭼﮕﺎه از آن اﺗﻔﺎق ﯾﺎد ﻧﻣﯽ ﮐردﻧد. آﻧﮭﺎ ﺧوش ﺣﺎل ﺑودﻧد ﮐه ﺑه داﻧﺷﺟو ﮐﻣﮏ رﺳﺎﻧﯾده اﻧد.
ﭼﻧﯾن ﭘﺎک و ﺑﯽ طﻣﻊ ﺑودن، در ھﻣه ﺣﺎل ﺧﺎص آﻧﮭﺎ ﺑود. ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﺑﺎ دﯾد ﺗﺎزه و ﻧﯾﮏ ﺑﯾﻧﯽ در ﻣورد آﺛﺎر ﺑه ﻧـﺎﺣق ﻓراﻣوش ﺷده آن زﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺣﺑت ﻣﯽ آراﺳت. و ﺟـﻧﺑه ھﺎی ﻣـﺛﺑت ﻧوازﻧـدﮔﺎن ﺧوب ﭘﯾـﺎﻧو را ﮐه در ﻣﺳﮑو آﻧﻘدر ﻣﻌروف و ﻣﺷﮭور ﻧﺑودﻧد را ﺑه ﻣﺎ ﻣـﻌرﻓﯽ ﻣﯽﮐرد. ﺑﺎ ﮔذﺷت زﻣﺎن ﻣﻌـﻠوم ﺷد ﮐه ﺣق ﺑﺎ ﺗـﺎﻣﺎرا دﯾﻣـﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﺑوده اﺳت.
اﮐﺛر ﺷﺎﮔردان ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ﻣوﺳﯾﻘﯽ را ﺑﺎ درک و اﺣﺳﺎس زﻧده اﺟرا ﻣﯽ ﮐردﻧد و اﯾن ﺧﺎﺻﯾت اﺳﺗﺎد ﺑود ﮐه در آﻧﮭﺎ اﯾن اﺣﺳﺎس را ﺑراﻧﮕﯾﺧﺗه و ﺣﻔظ ﮐرده ﺑود. در ﮐﻼس او ﺑﭼه ھﺎی ﮔـوﻧﺎﮔون درس ﻣﯽﮔرﻓﺗﻧد. در ﺑﯾـن ﺷﺎﮔردان او ﺑرﻧدﮔﺎن ﻣﺳﺎﺑﻘﺎت ﮔوﻧﺎﮔون ﻧﯾز ﺑودﻧد. وﻟﯽ ﺗﺎﻣﺎرا دﯾﻣﯾﺗرﯾوﻧﺎ ھﯾﭼﮕﺎه از اﯾن ﺑﭼه ھﺎی ﺟﺎﯾزه دار ﺑرای خودش « ﮐﺎرت ﺷﻧﺎﺳﺎﯾﯽ » ﺗﮭﯾه ﻧﻣﯽ ﮐرد.
ﺧودش او ﺑﺳﯾﺎر ﺧﺎﮐﺳﺎر و ﭘﯾش از ھﻣه اﻧﺳﺎﻧﯽ دارای وظﺎﯾف و ﺣﯾﺛﯾت اﺧﻼﻗﯽ ﺑود. ﻧﻣﯽ داﻧم او ﭘﯾرو دﯾن ﺑود ﯾﺎ ﺧﯾر. آن زﻣﺎن ﺻﺣﺑت آراﺳﺗن در اﯾن ﺑﺎب ﻋﺎدی ﻧﺑود. اﻣﺎ زﻧدﮔﯽ او، ﺑه ﻧظر ﻣن، زﻧدﮔﯽ ﯾﮏ اﻧﺳﺎن ﺑﺎ اﺻول اﺧﻼﻗﯽ ﺑود.
ﺑﺎﻏﺑﺎن ﻧﮭﺎﻟﮭﺎ را آب ﻣﯾدھد و آﻧﮭﺎ ﺑزرگ ﺷده ،ﺑه ﺣﺎﺻل در ﻣﯽ آﯾﻧد، ﺳﺎﯾه ﻣﯽ آﻓﮑﻧﻧد... اگر زﺣﻣﺗﮭﺎی اﺳﺗﺎد را ﺑﺎ ﺗﻼﺷـﮭﺎی ﺑﺎﻏﺑﺎن، ﮐه طـﺑﯾﻌت را ﻣﯽ داﻧد و ﺑﺎﻏـﺳﺗﺎن ﺧود را دوﺳت ﻣﯽ دارد ﻣﻘﺎﯾﺳه ﻧﻣﺎﺋﯾم، ﺑر ﺣق آﻣوزﮔﺎران ﺑرﺟﺳﺗه ﮐه ﺧوﺷﺑﺧﺗﺎﻧه ﻣﻼﻗﺎت آﻧﮭﺎ ﻧﺻـﯾب ﻣﺎ ﺷـد و ﻣرا درس زﻧدﮔﯽ آﻣوﺧـﺗﻧد- ﺗـﺎﻣﺎرا دﯾﻣـﯾﺗرﯾوﻧﺎ، آﻧﺎھﯾـﺗﺎ ﺳوﻣﺑﺎﺗﯾﺎن در ﻣدرﺳه ﻣرﮐزی ﻣوﺳﯾﻘﯽ و ﺳﺎﻣوﺋل آﻟوﻣﯾﺎن (Samvel Smbatovich Alumian) در ﮐﻧﺳرواﺗوار ﺑﻧﺎم ﭼﺎﯾﮑوﻓﺳﮑﯽ - آﻧﮭﺎ ﻧﮭﺎﻟﺳﺗﺎن ﺧوﯾش را ﺑﺎ آب زﻻل ﭘﺎک آﺑﯾﺎری ﮐرده اﻧد...
اﺧﻼق ﺳﺎده اﻣروز را ﮐه ﺑﯾﺷﺗر ﺑه ﺳوی دور اﻧداﺧﺗن ﻣﻧﺎﺳﺑﺎت زﻧده اﻧﺳﺎﻧﯽ ﮔروﯾده اﺳت، ﺑﺎ ﭼﺷم ﻣﻌرﻓت دﯾده ،اﺣﺗرام ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺳﺑت ﺑه ﻣﻌﻠﻣﯾن ﻓراﻣوش ﻧﺷدﻧﯽ ﻣرا در آﻏوش ﻣﯽ ﮔﯾرد.
آﻧﮭﺎ ﺟواﻧﻣردان ﮐﺎر ﺧوﯾش ﺑرﺟﺳﺗه و ﺑااﺳﺗﻌداد، ﺑﯽ غرض، ﻣﺳﻠﺢ ﺑﺎ اﻋﺗﻘﺎد ﺑﯽ ﺑدل ﻋﻠﯾه دﻻﯾل «ﻋﺎﻗﻼﻧه»واقعیت، اﻧﺳﺎﻧﮭﺎی دارای وظﯾﻔه واﻻ و ﺑزرگ ﺑودﻧد. از ﺑس ﮐه آﻧﮭﺎ را از ﻧزدﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻧﺎﺧﺗم، ﻣﯽ داﻧم، ﮐه ﺑه ﺗﺣﺳﯾن و آﻓرﯾن ﻣﺎ اﺣﺗﯾﺎﺟﯽ ﻧداﺷﺗه اﻧد. ﺷﺎﯾد ﺑه ﯾﺎدداﺷﺗﮭﺎی ﻣﺎ ھﻣﭼﻧﯾن ﻧﯾﺎزی ﻧدارﻧد. وﻟﯽ ﻣﺎ ﺑه ﺧﺎطرات ﻧﯾﮏ آﻧﮭﺎ ﺳﺧت ﻧﯾﺎزﻣﻧدﯾم.